Om de veiligheid tegen overstromingen in het rivierengebied te waarborgen is een goede doorstroomcapaciteit van rivierbedding en uiterwaarden van belang. In het kader van het programma Ruimte voor de Rivier worden grote delen van de uiterwaarden van de Rijn en de Maas op een meer natuurlijke manier beheerd. Realisatie van natuurdoelen in de uiterwaarden mag de doorstroomcapaciteit bij hoogwater echter niet te zeer schaden. Al in 2007 bleek uit onderzoek van Alterra dat een verandering van vegetatiebeheer in de uiterwaarden binnen enkele jaren kan leiden tot een groot verlies van doorstroomcapaciteit van het winterbed bij hoogwater. Dit als gevolg van verruiging van productiegraslanden bij een natuurlijker beheer waardoor de stromingsweerstand wordt verhoogd.

De onderzoekers  hebben in opdracht van het ministerie van EZ nader onderzoek gedaan naar de stromingsweerstanden van korte natuurlijke vegetaties, zoals grasland, ruigte en riet. Deze vegetatiestructuurtypen spelen een rol in de eerste successiestadia, na herinrichting van uiterwaarden en bij de overgang van agrarisch naar natuurgericht beheer. De vraag was of de door Rijkswaterstaat gehanteerde hydraulische ruwheden van graslanden en ruigtes realistisch zijn gezien de vegetatiehoogten in het veld en of bijstelling van deze normen overwogen zou moeten worden. Een meer natuurlijke vegetatie leidt volgens de onderzoekers mogelijk tot minder doorstromingsweerstand dan voorheen is aangenomen. Maar onze studie illustreert ook dat er nog steeds onzekerheid is over de werkelijke stromingsweerstand van korte uiterwaardvegetaties. Metingen tijdens hoogwater zijn nodig om duidelijkheid te krijgen, zodat de beschikbare ruimte voor natuurontwikkeling beter kan worden bepaald.