Recent uitgevoerd RIVM-onderzoek werpt een nieuw licht op de duinenbijtelling voor stikstofdepositie. Al enige jaren geleden werd geconstateerd dat de gemeten am­mo­ni­ak­con­cen­tra­ties langs de kust systematisch hoger liggen dan de modelberekeningen. Als tijdelijke oplossing werd in 2012 voorgesteld om de berekende depositie langs de kust met een bepaalde waarde te verhogen: de duinenbijtelling.

Het onderzoek maakt nu aannemelijk dat er daadwerkelijk ammoniak uit de zee zelf vrijkomt, met name in een smalle strook langs de kust. De duinenbijtelling kan daardoor ruimtelijk worden gedifferentieerd en de achtergronddeposities die het Planbureau voor de Leefomgeving aangeeft zullen hierop worden aangepast. De kustzone vormt volgens het onderzoek geen ‘natuurlijke’ bron van ammoniak. De belangrijkste drijvende kracht achter deze emissie van zee is de landbouw, van waaruit grote hoeveelheden ammoniak uitspoelen die uiteindelijk in zee terecht komen.

Het kaartbeeld hieronder geeft een beeld van de opnieuw berekende bijdrage uit zee. Hierin is voor de kuststrook een duinenbijtelling van 200 tot 400 mol/ha/jr te zien. Op de Waddeneilanden is deze bijtelling nog een stuk hoger doordat deze zijn omringd door zee.

Het rapport maakt een aparte kanttekening voor Zeeland: “Langs de Zeeuwse wateren zal de nieuwe rekenmethode waarschijnlijk minder goed werken, omdat daar verdamping van ammoniak van droogvallende slikken mede een rol lijkt te spelen. Dat valt buiten het onderzoeksdoel van dit rapport. In Zeeland zijn inmiddels aanvullende metingen gestart. Zodra daaruit voldoende meetresultaten beschikbaar zijn, kan ook voor deze omgeving een enigszins dekkend beeld worden gevormd van de afwijking tussen model en meting. Tot dan zal er waarschijnlijk een aanvullende bijtelling voor Zeeland gehanteerd moeten worden bovenop de berekening met het hier gedefinieerde bronbestand voor ammoniak uit zee.”

Lees ook de blog van Eric van der Aa (Rho Adviseurs): 'Ammoniak uit zee' (15 augustus 2014)