Wildbruggen worden gebouwd om aanrijdingen met wild tegen te gaan en om het leefgebied van diersoorten te vergroten en hun voortbestaan te waarborgen. In heel Nederland zijn inmiddels 20 ecoducten aangelegd, en zijn er nog 17 in aanbouw. Ze kosten per stuk 2 tot 8 miljoen euro; een totale investering van bijna 200 miljoen euro dus. Vorig jaar zei minister Schultz van Haegen (Infrastructuur en Milieu, VVD) dat DNA-onderzoek bij edelherten op de Veluwe “duidelijk” zou hebben aangetoond dat edelherten aan weerszijden van het ecoduct Terlet over de A50 familie van elkaar waren, wat duidt op genetische uitwisseling. Die conclusies zijn echter gebaseerd op zeer kleine steekproeven (17 dieren aan de westkant van de A50 en slechts twee dieren aan de oostkant). Edelherten worden bovendien zo oud dat de verwantschap wellicht dateert van voor de aanleg van de A50.

Dat de bestaande ecoducten op de Veluwe gebruikt worden is onomstreden, maar welke invloed deze ecoducten hebben op de duurzaamheid van de populaties van edelherten en wilde zwijnen is onbekend en nooit onderzocht. Onderzoek naar ecoducten blijft echter bijna altijd beperkt tot het tellen van wild op het wildviaduct. Of dieren zich in de omgeving van het viaduct vestigen, wordt niet bijgehouden. Onbekend is ook hoeveel dieren een ecoduct moeten oversteken om bijvoorbeeld inteelt te verminderen. Over het effect op kleine dieren zoals reptielen, is nog minder bekend.

Ecoducten werden aanvankelijk vooral aangelegd voor edelherten op de Veluwe (en heetten daarom aanvankelijk cerviducten). Dit hert is fotogeniek en geldt als icoon voor de Veluwe. Het edelhert is echter geen bedreigde diersoort en wordt beheerd met het geweer. Nieuw leefgebied buiten de Veluwe, ontsloten door ecoducten, zou de overbevolking kunnen oplossen, maar daar zijn de herten niet altijd gewenst. Zo zit aan de opening van het nieuwe ecoduct Hulshorst een randvoorwaarde: om te voorkomen dat het voedselrijke agrarisch gebied langs het Veluwemeer wordt overspoeld door edelherten moeten er op het aangrenzende deel van de Veluwe eerst voldoende edelherten worden gedood, alvorens het ecoduct mag worden geopend.

Nederland geldt als gidsland op het gebied van ecoducten. Nergens is zoveel aandacht voor ontsnippering van natuur. Voor internationale onderzoekers is dit onderzoek echter zeer moeilijk vindbaar. Gebrekkige verslaglegging van ecoductenonderzoek is verder eerder regel dan uitzondering, schrijven David Lesbarreres en Leonore Fahrig in het julinummer van het toonaangevende wetenschappelijke tijdschrift Trends in Ecology and Evolution. Het beschikbare onderzoek is volgens hen matig van kwaliteit en zou door elk serieus wetenschappelijk tijdschrift worden geweigerd.

Zie over dit onderwerp ook het artikel in Toets 2011/3 : “Ecologische verbindingszones, de nieuwe kleren van de keizer”